Ένα κείμενο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ από τον Απρίλιο του 2008
Μέσα στην αντιασφαλιστική λαίλαπα που η
κυβέρνηση προωθεί, η γραφειοκρατική συνδικαλιστική ηγεσία, η οποία
κινείται στους γνώριμους όσο και μόνιμους αστομαρξιστικούς ρυθμούς,
χρησιμοποιεί τις απεργίες όχι ως ένα ουσιαστικό μέτρο άρνησης του
αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, αλλά ως μια εθιμοτυπική ενέργεια, η οποία
γίνεται γιατί απλώς πρέπει να γίνει. Το μόνο το οποίο βγαίνει είναι η
δημιουργία της ηττοπάθειας, η αύξηση της αίσθησης του «χαμένου
μεροκάματου» και η αποθέωση του συντεχνιακού συμφέροντος. Το σύστημα
κάνει πολύ καλά τη δουλειά του για μια ακόμη φορά. Χρησιμοποιώντας την
δημοσιογραφική συντεχνία (η οποία όπως δείχνουν τα γεγονότα σώζει τα
προσωπικά του συμφέροντα), οδηγεί την Λαϊκή αγανάκτηση και οργή στα
ασφαλή και ανώδυνα μονοπάτια του πολιτικαντισμού και του γραφειοκρατικού
συνδικαλισμού.
Το
ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν έχει την οργανωτική δύναμη να παρέμβει ουσιαστικά
στα εργασιακά γεγονότα δεν σημαίνει πως δεν έχει και συγκεκριμένη άποψη.
Δεν μας ενδιαφέρουν οι καρεκλοκένταυροι «εκπρόσωποι» του εργατικού
μόχθου. Δεν μας ενδιαφέρουν οι δεξιές και αριστερές εκφράσεις του
συστήματος, ούτε οι ασφαλιστικές τους δικλείδες που εμφανίζονται ως
εναλλακτικές. Δεν μας ενδιαφέρουν οι πολυλογάδες που με τα γεμάτους τους
στομάχια πουλάνε ταξική συνείδηση εκ του ασφαλούς, ούτε οι
κρατικοδίαιτοι εργατοπατέρες. Εμάς, μας ενδιαφέρουν οι εργαζόμενοι, μας
ενδιαφέρει η Ελληνική Εργατική Τάξη, γιατί ανήκουμε σ’ αυτήν. Νιώθουμε
αλληλέγγυοι μ’ αυτούς που τσακίζονται καθημερινά στο γιαπί, στο
εργοστάσιο, στην αποθήκη, στο μαγαζί , στο γραφείο. Μ’ αυτούς που
εργάζονται σκληρά, βλέπουν όμως την αγοραστική δύναμη των μισθών τους να
μειώνεται συνεχώς και ζουν με κάρτες και δάνεια. Με τους ανέργους που
δεν έχουν κανενός είδους ασφάλιση. Με τα νέα παιδιά που τριανταρίζουν
για να βρουν μια δουλειά, με εξευτελιστικό συνήθως μισθό. Με τους
μερικούς απασχολουμένους και τους καταδικασμένους στην εργασιακή
περιπλάνηση. Με τα νέα ζευγάρια που αδυνατούν να δημιουργήσουν
οικογένεια, να γεννήσουν Νέα Ελληνόπουλα. Με την περιβόητη «γενιά των
700 ευρώ», που ψάχνει για ουσιαστικές λύσεις μέσα στις αυταπάτες και τις
αντιφάσεις του καθεστώτος.
Τι
κοινό μπορεί να έχουν όλοι οι παραπάνω με τις κομματικές συμμορίες του
πολιτικού κατεστημένου; Τι κοινό έχει ο μεροκαματιάρης, ο απλός τίμιος
εργαζόμενος, ο άνεργος με την ακέραια περηφάνεια, τι κοινό έχουν όλοι
αυτοί με τους πολιτικούς τύπου Τσίπρα; Τι κοινό μπορεί να έχει η
Περήφανη Ελληνική Εργατική Τάξη με τους «life style σωτήρες», με τα κρύα
χαμόγελα, τις φανταχτερές μοτοσυκλέτες, το μαλλί «ζελέ», τις άνευ λόγου
και ουσίας φανφάρες; Δεν μπορείς να πολεμάς το σύστημα και την ίδια στιγμή τα καθεστωτικά φερέφωνα να σε διαφημίζουν σκανδαλωδώς.
Η κρίση του δικομματισμού δεν σημαίνει ταυτόχρονα και επικίνδυνη κρίση
του συστήματος. Πάντοτε το καθεστώς στις δύσκολες στιγμές του δημιουργεί
εναλλακτικές λύσεις, τόσο από τα αριστερά, όσο και από τα δεξιά, για να
μπορεί να χαλιναγωγεί την οποιαδήποτε εθνική και κοινωνική εκτράχυνση
που ενδεχομένως να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες (και άρα πραγματικά
επικίνδυνες) καταστάσεις. Έτσι, την ώρα που ο δικομματισμός βρίσκεται
στο αδιέξοδο των προβλημάτων που αυτός δημιούργησε, το σύστημα προωθεί
την αριστερή εναλλακτική λύση του «cool Αλέξη» (Τσίπρας), που αποτελεί
την αποθέωση του πολιτικά ορθού λόγου και άρα πλήρως φιλο-συστημικών
κατευθύνσεων. Την ίδια στιγμή, το «δογματικό» ΚΚΕ φαίνεται να
βρίσκεται σε αναμονή, κάποτε όμως θα αναφερθούμε και στην ύπουλη
προσπάθειά του, μέσω μετωπικών περιοδικών, να παρουσιαστεί μ’ ένα δήθεν
ελληνοκεντρικό πρόσωπο… Από τη μεριά της δεξιάς, υπάρχει το γνωστό
καρατζαφέρεια κατασκεύασμα, ένα κόμμα χωρίς πραγματική ιδεολογία, με
ανύπαρκτη γνώση των κοινωνικών προβλημάτων, με λεκτικούς «εθνικούς
τσαμπουκάδες» (οι οποίοι όμως ούτε καν προσεγγίζουν την λεπτή κόκκινη
γραμμή του σπασίματος της αστικής νομιμότητας) και φυσικά με τους
συγκεκριμένους «αρχομανείς» βουλευτές, που νοιάζονται για την προσωπική
τους άνοδο και μόνο.
Μακριά από την δεξιά και την αριστερά βρίσκεται η λύση,
μια λύση όμως που θα αργεί όσο υπάρχει κενό στην εκφορά επαναστατικού
λόγου και την απαραίτητη μετατροπή του σε συγκεκριμένα έργα και πράξεις.
Όσοι λοιπόν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη πραγματικών εθνικών και
κοινωνικών αντιστάσεων, οφείλουν να διαχωριστούν από τον πονηρό και
συνάμα θανάσιμο εναγκαλισμό όλων των σαλταδόρων του πολιτικαντισμού, που
τους πουλάνε εκ του ασφαλούς ευαισθησία κα αλληλεγγύη. Να δημιουργήσουν
δικές τους πρωτοβουλίες, αδιαφορώντας ακόμη και για την ενδεχομένως
βρεφική ή νηπιακή κατάστασή τους. Μόνο έτσι μπορεί να δημιουργηθεί
κάποτε πραγματική Αντίσταση. Κινήματα, κόμματα, φορείς, έντυπα, πρόσωπα
που σέρνονται πίσω από τους εκλεκτούς του καθεστώτος, είτε δεξιάς είτε
αριστερής ταυτότητας, δεν έχουν καμμιά ουσιαστική ελπίδα να αλλάξουν
κάτι προς το καλύτερο. Βαδίζουν με «πολιτική τακτική» προς την ήττα και
τον αφανισμό, προς την πλήρη ενσωμάτωση από το πολιτικό κατεστημένο. Τα
προβλήματα όμως αυτού του Τόπου ολοένα και μεγαλώνουν. Ως πότε άραγε;
